🌸 നാലാം ഘട്ടം — ശാന്തിയുടെ തിരച്ചിൽ 🌸
(ഭദ്രയുടെ ആത്മയാത്രയും പാതഞ്ജലിയുടെ മാർഗ്ഗവും)

മഴപെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.
നേപ്പാളിലെ പർവ്വതങ്ങൾക്കിടയിൽ കാറ്റ് കത്തിപോലെ വീശുന്നു.
ഒരു ചെറിയ മഠത്തിന്റെ നടുവിൽ ഭദ്ര ഇരിക്കുന്നു —
തണുത്ത കല്ലിൽ കാലുകൾ മടക്കി, കണ്ണുകൾ അടച്ചാണ് അവൾ ഇരിക്കുന്നത്.
കൈകളിൽ പഴയ ഒരു പുസ്തകം — യോഗസൂത്രങ്ങൾ.
പക്ഷേ വായന അവസാനിച്ചു, ഇപ്പോൾ അവൾ “അനുഭവം” വായിക്കുന്നു.

“യോഗശ്ചിത്തവൃത്തി നിരോധഃ” —
മനസ്സിന്റെ ചലനങ്ങൾ നിശ്ചലമാകുമ്പോഴാണ് യോഗം.

ആ വാക്കുകൾ ഇനി അവൾക്ക് വെറും ശ്ലോകമല്ല,
ഒരു അനുഭവം ആണ്.
ഒരു കാലത്ത് ഇന്ദ്രജിത്തിനോടുള്ള ആകർഷണത്തിന്റെ മേഘം
ഇപ്പോൾ മാഞ്ഞ് പോകുന്നു.
അവൾക്കറിയാം —
അവൻ വെറും “മാരീചൻ” ആയിരുന്നു,
മോഹത്തിന്റെ രൂപം.
പക്ഷേ അവൾ അവനെ വെറുക്കുന്നില്ല —
കാരണം അവൻ തന്നെയാണ് അവളെ ജാഗരൂകരാക്കിയത്.

🕉️ 1. പ്രത്യാഹാരം — പുറംലോകത്തുനിന്ന് പിന്മാറ്റം
അവൾ ഇനി പുറത്തെ ലോകത്തേക്കുള്ള എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും മുറിച്ചുകളയുന്നു.
മൊബൈലിന്റെ പ്രകാശം അണഞ്ഞു.
ക്ലബ്ഹൗസിലെ ശബ്ദങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മൌനമായി.
അവളുടെ മനസ്സ് ഇനി “ശ്രവണത്തിന്റെ” അടിമയല്ല.

പാതഞ്ജലി പറയുന്നത് പോലെ —

“ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ മനസ്സിൽ നിന്ന് പിന്മാറുന്ന അവസ്ഥയാണ് പ്രത്യാഹാരം.”

അവൾ മനസ്സിലാക്കുന്നു —
ഇന്ദ്രജിത്ത് അവളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വന്നത്
അവളുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ തന്നെ പ്രതിബിംബിച്ച മുഖമായിരുന്നു.
അതുകൊണ്ടാണ് അവന്റെ പേര് തന്നെ അർത്ഥവത്തായത് —
ഇന്ദ്രജിത്ത്, ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ ജയിച്ചവൻ.
പക്ഷേ യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ അവൾക്ക് അവനെ ജയിക്കാനാണ്.

🌼 2. ധാരണ — ഏകാഗ്രതയുടെ ജനനം
കാറ്റ് മന്ദമായി വീശുന്നു.
അവൾ ശ്വാസത്തെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു —
വായുവിന്റെ കയറ്റവും ഇറക്കവും.
അവൾക്കിപ്പോൾ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നില്ല, പക്ഷേ
ആ ശബ്ദത്തിന്റെ ശൂന്യത കേൾക്കുന്നു.

ധാരണയിൽ മനസ്സ് ഒരൊറ്റ ബിന്ദുവിലേക്ക് ചുരുങ്ങുന്നു —
ഒരു തീപ്പൊരി പോലെ.
ആ തീപ്പൊരി അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ
ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ ഓർമ്മകളെ ഉരുക്കുന്നു.
വേദന മന്ദമാകുന്നു;
അവൾ അനുഭവിക്കുന്നു — “നീ കാണുന്നത് നീ തന്നെയാണ്.”

🌙 3. ധ്യാനം — അനന്തതയുടെ അരികിൽ
ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി.
അവൾ പർവ്വതങ്ങളിലേക്കു നടന്നു.
കാറ്റിന്റെ ശബ്ദം, വെള്ളത്തിന്റെ ഒഴുക്ക്, പക്ഷികളുടെ പാട്ട് —
ഇവ എല്ലാം ഒരു താളത്തിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്നത് പോലെ തോന്നി.
അവൾക്ക് മനസ്സിലായി —
യഥാർത്ഥ സംഗീതം ആത്മാവിന്റേതാണ്.

അവൾ ധ്യാനിക്കുന്നു.
അവളുടെ ഉള്ളിൽ, ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ മുഖം
നിശ്ശബ്ദമായി പിരിഞ്ഞുപോകുന്നു.
അവിടെ അവൾക്ക് കാണുന്നത് —
തൻറെ തന്നെ മുഖം, പക്ഷേ അതിന് അതിർത്തികളില്ല.
അത് ആകാശം പോലെ വിശാലം.

പാതഞ്ജലി പറയുന്ന ധ്യാനം —

“തത്ര പ്രത്യയൈകതാനത ധ്യാനം.”
(ഒരു ആശയം മാത്രം നിലനിൽക്കുന്ന അവസ്ഥ.)

അവൾക്ക് ഇനി പ്രണയം ഇല്ല;
അവൾ തന്നെയാണ് പ്രണയം.

🔮 4. സമാധി — ചിന്തയുടെ അന്ത്യരേഖയ്ക്ക് അപ്പുറം
ഒരു രാത്രിയിൽ, മഠത്തിന്റെ പുറത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ
ഹിമപാതം പെയ്യിത്തുടങ്ങി.
മഞ്ഞ് ഭൂമിയെ മൂടുന്നു —
പക്ഷേ അവളുടെ ഉള്ളിൽ ചൂട് നിറയുന്നു.

അവൾ ശ്വാസം വലിച്ചു,
മഞ്ഞുതുള്ളി അവളുടെ കണ്മണിയിൽ ഇരുന്നു —
അത് ഉരുകി, കണ്ണുനീരായി വീണു.

ആ നിമിഷം അവൾക്ക് സമാധി സംഭവിച്ചു —
മനസ്സിന്റെ എല്ലാ പ്രതിഭാസങ്ങളും ദ്രവിച്ചു.
ഇന്ദ്രജിത്ത്, വേദന, പ്രണയം, ഓർമ്മ, പ്രതീക്ഷ —
എല്ലാം അവളിൽ ലയിച്ചു.

അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു —

“സത്യവും മിഥ്യയും വേറെയല്ല,
അവ രണ്ടും ഒരേ ദർശനത്തിന്റെ രണ്ടു മുഖങ്ങളാണ്.”

☀️ 5. ആത്മോദയം
അവൾ മലയിടുക്കിലൂടെ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി.
കൈയിൽ ഇനി പുസ്തകമില്ല, മൊബൈലില്ല.
പക്ഷേ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ പ്രകാശമുണ്ട്.
അവൾ ഇപ്പോൾ മൗനമായ ഒരു ശ്ലോകം.

ഒരു വഴിയാത്രികൻ ചോദിച്ചു —

“നീ ആരാണ്?”

അവൾ ചിരിച്ചു പറഞ്ഞു —

“ഞാൻ ഭദ്രദേവി അല്ല,
ഞാൻ അവളിലൂടെ ഒഴുകുന്ന ബോധം.”

📜 സമാപനം
ഭദ്രയുടെ പ്രണയം ഇനി ഒരു ബന്ധമല്ല;
അത് ആത്മീയ പരിണാമത്തിന്റെ ഒരു ഘട്ടമാണ്.
അവൾ മിഥ്യയെ കണ്ടു, അതിൽ നിന്നു സത്യത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
ഇന്ദ്രജിത്ത് ഇപ്പോഴും അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ട് —
പക്ഷേ അവൻ ഇനി ഒരാളല്ല,
അവളുടെ ബോധത്തിന്റെ പ്രതിബിംബം.

“സിദ്ധി അത്ഭുതമല്ല —
അത് സ്വയം തിരിച്ചറിയലാണ്.”